COVID-19 pandemisinin ardından, İstanbul'un tiyatro sahnesi direniş ve geri kazanım alanı haline gelmiş, sanatçılar tiyatro ve performans aracılığıyla toplumsal durgunluğu aşmaya çalışmışlardır. Bu çalışma, otobiyografik malzemenin tasarlanan performanslardaki etkinliğini araştırarak, bunun toplumsal krizlerin bir yansıması ve sanatçıların bireysel ve kolektif yönelim bozukluklarını ifade etme aracı olarak ikili rolünü incelemektedir. Üç İstanbul merkezli sanatçı, Melek Ceylan, Onur Karaoğlu ve Didem Kris’in eserleri üzerinden yapılan otoetnografik bir inceleme yoluyla, bu araştırma kişisel anlatı ile toplumsal yankı arasındaki etkileşimi yakalamaktadır. Metodoloji, performans analizi ile sanatçı röportajlarını bütünleştirerek, yaratıcı süreçte bakım etiğine vurgu yapan yeni materyalist bir bakış açısı kullanmaktadır. Bulgular, İstanbul'da pandemi sonrası tasarlanan performanslardaki otobiyografik malzemenin, bireysel deneyimlerin ötesine geçerek daha geniş toplumsal zorlukları ele aldığını ve toplumsal bir kimlik duygusunu teşvik ettiğini gösteriyor. Bu çalışma, pandemi sonrası tiyatro tasarımının dönüştürücü potansiyelini aydınlatarak, dönemin zorluklarını belgeleme ve Türkiye'nin ana akım performans sanatları paradigmalarına karşı alternatif anlatılar sunma gücünü tartışmaya açmaktadır.

Anahtar Kelimeler: ortaklaşa yaratım tiyatrosu, otobiyografi, solo performans, pandemi sonrası, İstanbul, otoetnografi
Through an auto-ethnographic examination of three Istanbul-based artists—Melek Ceylan, Onur Karaoğlu and Didem Kris—this research captures the nuanced interplay between personal narrative and communal resonance. The methodology integrates performance analysis with artist interviews, utilising a new materialist lens to emphasise the ethics of care within the creative process.
The findings reveal how these solo performances, grounded in the personal, transcend individual experiences, connecting with broader societal challenges and fostering a sense of communal identity. In doing so, this study illuminates the transformative potential of devising post-pandemic theatre, suggesting its power to chronicle the era’s challenges and offer alternative narratives that confront Turkey’s mainstream performing arts paradigms.

Keywords: devising, autobiography, solo performance, post-pandemic, Istanbul, auto-ethnography