Obje hangi ölçek ve biçim içerisinde olursa olsun, insanlık tarihi boyunca var olmuş, gelişmiş, değişmiş ve evrilmiştir. Objeler ile kurulan üretimsel ilişki tasarımsal faaliyetin bir sonucudur. Tasarım temelde bir problemin çözümü içilen üretilen bir çözüm, bir fonksiyon içermektedir. Buna karşın objenin anlamı salt olarak sadece fonksiyondan değil, kullanım varlığı değerinden de gelir. Meta ergonomi, fonksiyon, estetik sorgulamalar içerdiği gibi sembolik yapılarda da var olur. Metada anlam, birikmek ve yığılmak suretiyle kültürü besler, kültürle birleşir. Tasarım bireyle, yaşayışla ve kültürle sürekli ilişki içerisindedir. Bu ilişki özlüğünü topluma naklettiği gibi toplumsal olanı da içine alır. Bu noktada kültürel nüve tasarımın özünü oluşturan paradigmalardan biri olarak ele alınır. Altkültür var olan genel yapıdan ayrılıklar gösteren fakat temel bağları koparmayan bir toplumsal ölçektir. Altkültürler yaş, köken, cinsiyet gibi oluşsal sebeplerle var olabildiği gibi; ekonomik değer, zevk, eylem vb. gibi tercihsel sebeplerle de oluşabilir. Kültürle ayrılamaz ilişki içerisinde olan tasarım sadece genel yapı ve kültür ile değil altkültürler ile de yakın ilişkiler kurmalıdır. 21. yüzyıl gerçekliği olarak yeni iletişim teknolojileri altkültürleri mekandan ve zamandan bağımsız hale getirmiştir. Tasarım paradigmaları konvansiyonel veri ile oluşturulduğunda zamanın ruhunun dışında kalmaktadır. Bu bağlamda günümüz gerçekliğinde tasarım anlayışının oluşturulması için zamanımızın kültürel yapısını oluşturan strüktüre göre hareket etmek gerekmektedir.
Anahtar Kelimeler: Tasarım düşüncesi, tüketim, göçebelik, gezginlik, altkültür, paylaşım