20. yüzyılın ikinci yarısından sonra Avrupa’da kültürel, ekonomik ve politik anlamda yaşanan birtakım dönüşümler sanatı da doğrudan etkilemiştir. Özellikle II. Dünya Savaşı sonrasında toplumsal anlamda yaşanan yıkım ve Modernizm’in idealize ettiği Çağdaş Dünya kurgusunun başarısızlıkla sonuçlanması, nihayetinde sanat sahasında da çeşitli dinamiklerin ivme kazanmasına sebep olmuştur. Böylece varoluşuna ve malzemesine dair yeni bir argüman ileri süren sanat, çözümü yaşamla olan ilişkisini yakınlaştırdığı yeni bir üretim pratiğinde bulmuştur. Nitekim, 1960 sonrasında Neo-Dada hareketinin bir kolu olarak ortaya çıkan, Kavramsal Sanat’ın ve Popüler Sanat’ın ruhunu kısmen taşıyan ve çağın sanatının estetiğine yeni bir öneri sunan ‘‘Yeni Gerçekçilik’’, geleneksel yapının temeli olan betimleme üzerine bir üretim pratiği sergilemenin aksine, Dünya’nın kendisine sanatsal bir üretim olarak yaklaşan yeni anlam inşasına gitmiştir. Bu çalışmada, Yeni Gerçekçilik akımının tasvir edilmesi için gündelik hayatın bir parçası olan endüstriyel nesneleri ve atıkları kendine mal ederek onları üretim merkezine alan; sanatın sürdürülebilir olabilmesi adına sanatı ve gündelik olanı eş paydada buluşturan; gün geçtikçe tüketim ivme kazandığı bir toplumun gözden çıkardığı nesneleri/atıkları yeni bir bağlam içerisine taşıyarak sanat üretimi mertebesine taşıyan ve asıl adı Armand Fernandez olan Arman’ın seçmeci bir yaklaşımla toplayarak, yakarak, kırarak kimi zaman ise çoğaltarak ürettiği sanatsal pratiğine değinilmiştir.
Anahtar Kelimeler: Yeni Gerçekçilik, Arman, Çağdaş Sanat, Armand Fernandez