Giotto di Bondone (1267- 1337), Giorgio de Chirico (1888-1978), Alberto Giacometti (1901- 1966)’nin eserleri bakış açısı ve perspektifin sanatta anlamın inşası ve simgesel değeri açısından analiz edilmiştir. Erken Rönesans ve modern dönemde özne ve nesne arasında kurulan ontolojik ilişkide, perspektifin kavramsal bir soyutlama aracı olarak kullanımı ve metafizik ifade açısından kurucu etkisi bu makalenin ana sorunsalıdır. Perspektif sadece uzam etkisinin yaratılması ve nesnelerin mekân düzleminde belirli fiziksel, retinal oranlarla yerleştirilmesinden ziyade, bunların dönemlerin düşünsel, dini, felsefi dinamikleri paralelinde anlamın ve etkinin kurulmasına hizmet eden dilselliği ile ele alınmıştır. Perspektif, bu bağlamda dönemlerin ve sanatçıların duyular dünyasına yönelik yaklaşımlarının izlenebildiği, eserin anlam omurgasını oluşturan bir öneme sahiptir. Bu nedenle dilsel bir temel oluşturmasıyla, perspektif hermenötik yapısı üzerinden düşünülmüştür. Ele alınan sanatçılara, eserlerindeki perspektif ifadeler, metafizik değerleri açısından ve gerçekliği duyusal nesneden ziyade kavramsal bir mesele yapmaları açısından ortak noktaları üzerinden yaklaşılmıştır. Bu doğrultuda perspektif kurgu, sanat tarihindeki formalist eğilimler doğrultusunda değil, dönemin toplumsal, düşünsel yapısı da göz önünde bulundurularak, semiyolojik bir yaklaşımla analiz edilmiştir.
Anahtar Kelimeler: Bakış açısı, perspektif, metafizik, hermenötik, sembolik dil