“Kendine mal etme” diğer bir ifadeyle “temellük/uyarlama” modern dönem sanatçılarının üretimlerine kaynaklık eden bir üretim yaklaşımı olmasına rağmen, temelde eklektik bir gövdeye sahip olan Postmodern sanatsal çoğulcu yapının çatısını oluşturan sanatsal yönelimlerinden biri olmuştur. Bu üretim biçimini şiar edinen ve savunucusu olan sanatçılar, yeni üretim anlayışının aksine mevcut ya da daha önce üretilmiş eserleri/imgeleri/formları iktibas ederek yeniden yorumlamış ve dolaşıma sokmuşlardır. Aynı zamanda, temellük ettikleri yapıtların sembolik önemini bilinçli şekilde kullanan bu sanatçılar, kendi üretimlerinin kültürel çatısını oluştururken gönderme, alıntılama, ironi, parodi ve uyumsuzluk gibi kavramları temel alan bir anlam inşası arayışında olmanın yanı sıra, anlamın zenginliğine dikkat çekmeye çalışan bir yapıyı da çağdaş sanat gündemine taşımışlardır. Modernizmin “orijinallik” nosyonuna mualif bir tavır geliştiren bu kavram, özellikle 1980’lerden sonra temelde belirli güç ilişkileri aracılığıyla biçim bulan toplumsal kodları irdeleyen, cinsiyet ve ırk ayrımcılığı, toplumsal dil ve söylem, kimlik, kültür ve temsil kavramları üzerine yeni argümanlar geliştiren sanatçıların üretim pratikleriyle daha da şekillenmiştir. Yapılan bu çalışmada, postmodern sanatın bir çok üretimine kaynaklık eden “kendine mal etme” yaklaşımına değinilmiş ve bu kavramın yorumlanması ve tahlili adına sanat mabedine hızlı bir giriş yapan ve beraberinde sanatta “özgünlük/orijinallik” tartışmalarını da yeniden gündeme taşıyan; kendini başka bedenlerde yeniden bulma, deneyimleme ve öğrenme adına, sanat tarihinin başyapıtlarını ve popüler kültür ikonlarını kendi bedeninde yeniden canlandıran Japon sanatçı Yasumasa Morimura’nın eserlerine değinilmiştir.
Anahtar Kelimeler: Postmodern sanat, Kendine mal etme, Yeniden Üretim, Yasumasa Morimura