Yirminci yüzyılın ikinci yarısında ortaya çıkan Postmodernizm’in, Modernizm’in sanat anlayışını ve düşünce yapısını parçalayarak sanata radikal bir özgürlük getirdiğini, sanat ve gündelik hayat arasındaki sınırları kaldırarak yüksek kültür ile popüler kültür arasındaki hiyerarşik ayrımı yok saydığını söyleyebiliriz. Ayrıca sanatın özgünlüğüne ve bir deha ürünü olduğuna karşı çıkan Postmodernizm, sanatın tekrarlamalardan da var olabileceğini ileri sürerek, önceki sanatlara kasıtlı bir dönüş yapılmasında ve bunların yeniden yorumlanmasında sakınca görmemiştir. Böylece postmodern sanatçılar, çağdaş amaç ve fikirlere ulaşmak için homojen unsurlara yönelerek; “sahiplenme”, “taklit”, “kopyalama”, gibi kavramlara yönelerek, eserin kendisini yeni bir fikir ve yararlı bir üslup olarak kullanmışlardır.
Bu makalede günümüzün yaşayan önemli sanatçılarından biri olan Manola Valdes’in sanat anlayışı incelenmiş; malzeme, form, ışık ve renk aracılığıyla örülü eserlerinde daha çok “arınmış”, “azaltılmış” ve derinliği olmayan kurgusal yeni bir estetik yapının varlığı görülmüştür. Rönesans’tan Modernizm’e pek çok önemli sanatçının eseri, onun çalışmalarında bir "bahane" işlevi görmüş, referans olarak ele aldığı eserleri Postmodernizm’in sahiplenme (appropriation) kavramı doğrultusunda orijinal eserlere dönüştürülmüştür.
Anahtar Kelimeler: Manolo Valdes, postmodernizm, ironi, pastiş, sahiplenme