İdil Sanat ve Dil Dergisi
www.idildergisi.com
Cilt 10, Sayı 80  Nisan 2021  (ISSN: 2146-9903, E-ISSN: 2147-3056)
Şemsi ALTAŞ

NO Makale Adı
1617826739 PATRICK RAYNAUD’UN ÖLÜ BEDENİ: “ANATOMİK TİYATRO” ÇALIŞMASI ÜZERİNE

Ölüm, bedenin kendi benliği ile karşıtlık oluşturmasıdır. Hareketsizliğe mühürlenmesi ve fonksiyonunu kaybetmesidir. Fonksiyonunu kaybetmiş olan, kalıntı haline dolayısıyla imge haline dönüşmüş olandır. Her toplum kendi ölüm imgesini yaratmış ve belirli anlamlar yüklemiştir. Bu bağlamda bakıldığında Antik Mısırlılardan, ikonografik resimlere hatta günümüze kadar ölüm kavramı farklı şekillerde ele alınan bir konu olmuştur. Özellikle Hristiyan ikonografisi açısından baktığımızda, gerek Mantegna’nın “Ölü İsa’ya Ağıt” çalışması, gerekse Hans Holbein’in “Ölü İsa’nın Mezarındaki Cesedi” çalışması ölü bedeni yatay düzlemin bir parçası haline dönüştürmüştür. İkonografik resimlerin dışında benzer yaklaşımı Ferdinand Hodler’in “Valentine Godé-Darel Ölüm Yatağında” çalışması ile Pablo Picasso’nun ‘Casagemas'ın Ölümü’ çalışmasında da görmek mümkündür. Ölüm kavramını ele alan Berlinde De Bruyckere, Gregor Schneider ve Patrick Raynaud gibi çağdaş sanatçılar ise toplumsal anlayışların tersine ölü bedenini kamusal alanın görünür nesnesi haline dönüştürmüşlerdir. Tabi bu noktada makalede değinilecek ve tartışılacak olan asıl konu ise Patrick Raynaud’un ‘Anatomik Tiyatro’ çalışmasıdır. Patrick Raynaud’un ‘Anatomik Tiyatro’ çalışması ölüm kavramına ilişkin yeni bir görünürlük açmaktadır. Bu durum ‘Anatomik Tiyatro’ çalışması bağlamında ölü beden kavramının ele alınmasını gerekli kılmıştır. Ayrıca bu gereklilik çalışmaya ilişkin bazı çözümlemelerin yapılmasını sağlamıştır. Konuyu zenginleştirmesi açısında da gerek geçmişten, gerekse günümüzden sanatsal örnekler verilmiştir. Bu perspektifte bakıldığında, Patrick Raynaud’un “Anatomik Tiyatro” çalışmasında, ölü beden kavramı ön plana çıkmakta ve makaledeki temel tartışmayı oluşturmaktadır.

Anahtar Kelimeler: Ölüm yataylık, imge