İlk ışık olan güneşten bu yana bütün ışıklar güneşin ya da gökyüzünün egemenliğindedir. Dünya saatini dahi onların emrine vermiştir. İnsan yaptıklarını, ettiklerini farklı biçimlerde de olsa ışığın altında gerçekleştirmek zorundadır. Suni ışık gelene kadar asıl kaynak hiçbir zaman değişmemiştir. Şiir de aslında ışığın altında ezilir, yazılır. Bilinmeyen zamanlara ulaşmak isteyen şair sözü, olabildiğince ilahi kelama yaklaşmak niyetiyle yola çıkmaktadır. Şiirin bir ruh tozu gibi çevresini etkisi altına alması bütün bilinenlerin ruhuna sirayet etmesine bağlıdır. Bu yüzden şairler bizim baktığımızın, gördüğümüzün ötesinde bir bakış taşırlar. Işığın bilinen anlamları herkese aittir. Özel anlamları ise özelliğin yansımasıdır.
“İkinci Yeni”, Türk şiir geleneği içerisinde şiirsel yoğunluğun olduğu bir zamana tanıklık etmiştir. Dünyadaki farklı eğilimlerin, kırılmaların yaşandığı bir zamanı görmüştür. Bütün geçişler insan istisnası olan şairlerin dünyasında çok farklı tepkimeler doğurur. “Turgut Uyar”ın yarı kentli bir şahsiyet olarak arada sıkışmış bütün değerleri kendi iklimine taşıdığını söyleyebiliriz. Işık onun görmek istediklerini aydınlatan veya karartan çifte bir değerdir. Genel anlamlarının yanında özel, nitelikli anlamlar da taşır. Özellikle siyah ve beyaz dikkat çeken imge yükleriyle doludur. Beyazın, siyahın trajik boşluk noktasında aynı nitelikleri taşıması ilginçtir. Bu da “Turgut Uyar” şiirine farklı bir anlam boyutu katar.
Anahtar Kelimeler: Işık, imge, siyah, beyaz, “Turgut Uyar”, “İkinci Yeni”.