Bu çalışmada Rönesans sanatçısında mikrokozmos kavramı, hümanizmin temel kaynaklarının yorumlanışları üzerinden incelenmektedir. Çalışmanın amacı felsefî olan mikrokozmos kavramının Rönesans dönemi sanatçılarında nasıl bir yaratılış ve yaratıcılık algısı oluşturduğunu incelemektir. Bu kavram aynı zamanda dönemin sanat felsefesinin de odak noktalarından biridir. Yeni-Platoncu metinler, Kabala ve Hermetik külliyatın tercümeleri ile kendini yukarıdaki tanrısal dünya ile aşağıdaki süflî dünya arasında bağ olarak gören, ilahî olanı aşağıya ileten bir insan figürü Rönesans insanı için model olmuştur. Marsilio Ficino, Pico della Mirandola, Leonardo da Vinci, Michelangelo Buonarroti ve Andrea Palladio gibi Rönesans’ın felsefî temelini oluşturan isimlerinin yazdıkları metinler ve bazı sanat eserleri, sanatçının ilham alma ve tanrılaşma kavramlarının ana yapısını ve kendisini mikrokozmos olarak görme eğilimini ortaya koymaktadır. Sanatçı, ruhunun gözüyle metafizik âlemlere ulaşabilmektedir. Hümanist düşünce, insanı her şeyin merkezine koymakta ve bir anlamda tanrılaştırmaktadır. Antik felsefeden Rönesans düşüncesine aktarılan Makrokozmos-mikrokozmos analojisi, evrendeki her şeyin insanda mevcut olduğu fikrini, dolayısıyla da tanrılık makamına ulaşabileceğini açıklamaktadır.
Anahtar Kelimeler: Mikrokozmos, Rönesans Hümanizmi, Hermetizm, sanatsal ilham, tanrılaşma