19. yüzyılın önemli romantik bestecilerinden olan Pyotr Ilyic Tchaikovsky gerek çalgı, gerek oda müziği gerekse orkestra eserleri ile döneminin en önemli bestecileri arasında sayılmaktadır. Eserlerindeki kromatizme yaklaşan ancak tonal çizgisini koruyan armonik yapı, otantik halk müziği temalarını kullanımı, renkli ve derin orkestrasyon kullanımı Tchaikovsky’yi dönemdaşlarından ayıran en önemli unsurlardan bir kaçıdır. Ulusal Rus okulunun aksine Avrupa’lı bestecilere yakınlığı ile bilinen Tchaikovsky, yerel temaları kullanmaktan kaçınmamış, Rus müziğinin unsurlarından faydalanmıştır. Bestecinin 4. Senfonisi de bu öğeleri taşıyan önemli bir orkestra eseridir. Orkestrasyon özgünlüğü ve Slav tınısını yansıtan ezgisel yapısıyla bestecinin en verimli eserlerinden biri olarak görülmektedir. Bestecinin orkestrasyona gösterdiği özen fagot partilerinde de açıkça görülmektedir. Üflemeli çalgıların çellosu olarak adlandırılan fagotun ince ve kalın ses bölgesindeki niteliklerini yansıtan iki partide dezaman zaman solo ancak genel olarak eşlik görevi verilmiştir. Bu çalışmada fagot icracılarına yönelik Pyotr Ilyic Tchaikovsky’nin 4. Senfonisindeki fagot partilerinin müzikal ve teknik özelliklerine yönelik bir ön hazırlık taşıması için inceleme yapılmıştır. Çalışmanın, orkestra konser ve sınavlarında sıkça repertuarda yer alan bu eserin fagot partilerini çalışmak isteyen fagot icracılarına ve icracı adaylarına bir kılavuz niteliği taşıyacağı düşünülmektedir.
Anahtar kelimeler: Pyotr Ilyic Tchaikovsky, Fagot, Senfoni